Πλένω τη νύχτα με κρασί

ποτίζω τη ψυχή μου

στόμα ξερό από το όνειρο

που πέθανε μαζί μου

δίνω το στήθος μου ξανά

πόνο για να θηλάσεις

έχω κρατήσει μια ματιά

για να σε δει όταν θάρθεις...

Εγώ κι ο Θεός μου,

εχθρός μοναχός μου.

της μοίρας γραμμένα,

 της τύχης γραπτά,

στο πόνο δοσμένα,

μονά και ζυγά.

Ψάχνω να σε βρω...
ξαπλώνω σε τσαλακωμένα σεντόνια,
κουρασμένα κι αυτά απ΄ τη Ζωή...
πατώ ακριβώς πάνω στα βήματά σου,
όλα μου είναι τόσο γνώριμα, δεν ξεφεύγω εκατοστό...
σου αφιέρωσα το αριστερό μου χέρι,
είναι στο ρυθμό σου συνεχώς.
ανοίγω τις ντουλάπες να σε μυρίσω,
ποτίζω την έγνοια σου στα λουλούδια,
μαγειρεύω αυτά που δεν έτρωγα και εσύ επιθυμούσες,
χαϊδεύω με τα δάκτυλα μου, τους τοίχους που στηριζόσουν,
σου μιλάω με τα λόγια σου,
σου φωνάζω, άλλοτε με τη σιωπή κι άλλοτε με τη κραυγή...
και ζω, για να ψάχνω να σε βρω...

Μου λες για την αγάπη και αγνοείς τον πόθο.

δεν καρπίζεις τη μήτρα μου,

δεν οργώνεις το κορμί μου,

δεν ταξιδεύεις με την ανάσα μου πια.

απλά και ανέντιμα,

γαμιέσαι με τα πλήθη της αλαζονείας σου!

Αφιλόξενη πόλη έγινες,

που πατώ το πόδι μου και με διώχνει.

εσύ,που σ΄ είχα για πατρίδα!

Θάνατοι...

Ποιον θάνατο δεν γεύτηκα
σημάδι ποιου δεν έχω
ποιον καρτερώ για να φανεί
τις νύχτες σε ποιόν γνέφω?
θάνατο αγάπης και έρωτα
καρδιάς, νοημοσύνης
κορμιού και εμβρύου, σπέρματος
και της δικαιοσύνης
θάνατο Ελπίδας και γονιού
Ζωής και εξουσίας
φωνής, κραυγής και λογικού
συγγένειας και λαγνείας
θάνατο μνήμης και ψυχής
ελέους και συμπόνιας
δάκρυ ματιών, φως και πνοής
 χρόνου,αδελφών, ομόνοιας
θάνατο ονείρου, αστεριών
θεών και των θαυμάτων
γέλιου γαλήνης και χαράς
κι όλων των προγραμμάτων
ποιος θάνατος μου έμεινε
 και θες να μου τον δώσεις
σε ποιο βουνό με τι Σταυρό
ζητάς να με σταυρώσεις?

Βλέμμα στραμμένο στη σιωπή

κι ένα χλωμό φεγγάρι

η νύχτα γίνεται καρφί

για το βιολί δοξάρι

θα σιγοκλάψω τη φυγή

δυο λέξεις θα σου γράψω

αίμα δεν τρέχει απ΄ τη πληγή

πως θα τις υπογράψω?

Δεν με ξυπνάς τώρα νωρίς τα πρωινά

ούτε μου λες να σκεπαστώ να μη κρυώσω

έγινες αύρα που φυλάει μυστικά

κι εγώ τα χέρια μου απλώνω να σε νιώσω

δεν με κοιτάς μ΄ αυτό το βλέμμα σου του ναι

δεν μου μιλάς για σαπουνόπερες της θλίψης

κι η πίκρα όλη στο φλιτζάνι του καφέ

δείχνει σημάδι πως ποτέ δεν θα γυρίσεις...

Αφόρητοι Θεοί

μεγαλουργήσατε και πάλι!!!

Αυτό Θέλω...

Ν΄ αποκοιμιέμαι στα μάτια σου κάθε βραδιά
να προλαβαίνω το χρόνο κρατώντας το χέρι σου
να διασχίζω τη μνήμη και να μη πονάω
να φυσάς απ τις χούφτες μου το χώμα της φυγής
και να μην κλαίω.
να στραγγίζουμε στον έρωτα μας, το αίμα μας
να θεριεύουμε την ύπαρξη με το ναι της πνοής
να προγραμματίζουμε μαζί τις ατέλειωτες πτήσεις μας στο όνειρο
να φυλακίζουμε τις κραυγές της θάλασσας, στη μουσική μας
να υπερβαίνουμε χωρίς τύψεις
να λιγοστεύω μαζί σου...αυτό θέλω!