Χαλάσματα και τριαντάφυλλα...
χρώματα στα ερείπια κάποιας Ζωής...
γκρεμισμένα όνειρα,
γκρεμισμένη στέγη.
δάκρυ, που πότισε τους τοίχους...
σιωπή...εγκατάλειψη...
και εσύ θρασύτατα ανθίζεις λεμονιά
και φορτώνεσαι καρπούς...
που κανένας δεν θα απολαύσει.
και εγώ φορτώνομαι πίκρα
και αναμνήσεις ξένες,
που σφυροκοπούν τα μελίγγια μου
χωρίς να τις έχω ζήσει...
χωρίς να τις αγγίξω...
κάποια άγρια βραδιά...

Την πέτρα της υπομονής

τώρα παραμερίζω

τολμώ να ζήσω τη Ζωή

φεύγω...και δεν γυρίζω!!!

Μικραίνω... φύλλο και φτερό

στη λίμνη της αγάπης,

είναι πουλί το σ΄ αγαπώ

και έφυγε πριν να ΄ρθεις...

Επιτέλους βρέχει...
μεγαλώνει η μοναξιά μου....
έχω γίνει όλη μια ευαισθησία
λεπτή...κι από φύλλο χαρτιού.
φρέσκο ερείπιο στην εγωιστική σου διάθεση.
κοσμική εικόνα,
στην περιφρόνηση του θανάτου!

Τραβάς τις κουρτίνες στο παράθυρο,
διώχνεις το φως...
τραβάς τα σκεπάσματα στο κρεββάτι,
κουκουλώνεις τη Ζωή...
τραβάς τη γραμμή στο όνειρο,
διαγράφεις την Ελπίδα...
τραβάς τη σκιά σου στην άκρη,
κρύβεις το πόνο μέσα σου...
τραβιέσαι απότομα στον έρωτα,
σκορπίζεις στο τίποτα το αύριο...

Η αγάπη, ξεχασμένη στο πικάπ της...

χαραγματιές απ΄ τη βελόνα,

ανίσχυρος ο ήχος...

φυσάει ο χρόνος τη στιγμή

και η πίκρα γρατζουνάει...

Δίνω υπόσταση σε χρόνο παλιό...
σαπίζουν τα κομμάτια μου...
σημαδεύω ώρες σε ρολόγια σταματημένα,
ημερομηνίες σε ημερολόγια περασμένων χρόνων,
σελίδες σε βιβλία φυγής,
τραβάω γραμμές σε ποιήματα ανάγκης,
σημαδεύω τη Ζωή μου
και απλά...πυροβολώ!

Ουρλιάζει η ζωή μου,
κλεισμένη στο μπαλαούρο του έρωτα σου...
προσήνεμο στο πόνο κάθε σκέψη...
χάνομαι μέσα στο μαύρο...
αχρηστεύομαι...
σε γόρδιους κόμπους όλη η αγάπη!

Ένας τρομαγμένος άγγελος μου ψιθύρισε...
λόγια μπερδεμένα μ΄ αναφιλητά...
μου είπε να φυλάξω το παραμύθι μου
μέσα στο χάρτινο κουτί που είχα 
φτιάξει σαν παιδί...
΄΄εχει χαλάσει πια΄΄...του είπα...
΄΄και το παραμύθι σου
χαλασμένο ειναι΄΄...αποκρίθηκε...

Ξεσπιτωμένη αγκαλιά
κι ο χρόνος μια λεπίδα
χειροκροτεί η ομορφιά
σε δρόμο που δεν πήρα
ο δισταγμός σου μια σιωπή
με δόντια χαλασμένα
και η αγάπη μια κραυγή
ξεφεύγει από μένα
στων τραγουδιών σου τις στροφές
λικνίζω τη χαρά μου
φέρνει ο βοριάς καταστροφές
ριζώνονται βαθιά μου
πόρτες κλειστές μνήμες κενές
βροχή γεμάτη λάσπη
σφραγίζονται οι προσευχές
Θεός πια δεν υπάρχει
κωπηλατώ δίχως κουπιά
με χέρια πονεμένα
γραμμα που δεν θα λάβεις πια
θα σου μιλά για μένα
τέσσερις τοίχοι στη σειρά
μα ούτε που σε νοιάζει
η τρέλα έγινε θηλιά
παίρνει και σκοτεινιάζει....

Η σκέψη σου απόψε,
πείραξε τους ανέμους.
συμμετοχή στο δράμα,
ανέφικτου αγγίγματος.
παντού σιωπή...
και εκείνος ο ώμος σου...
γέρνει από το βάρος 
ενός ταξιδιού,
που δεν ξεκινάς να κάνεις....

Με καρτερούσες, σ΄ αυτό το άγονο χωράφι,
σπορά χαμένη, απ΄ του χρόνου τον καιρό...
με καρτερούσες, και έγινε η γης χρυσάφι,
μα...που να το μοιραστώ?

Βαρέθηκα τα καθαρά σεντόνια,

την μυρωδιά της απουσίας στο κρεβάτι μου.

δεν παραιτείται το σώμα, έχει ψυχή.

σχίζονται οι ώμοι μου σιγά σιγά...

βγάζουν φτερά... για να πετάξω

προς τον έρωτα...

Έχεις κρυμμένα στο στήθος σου, τα τύμπανα.
γέρνω το κεφάλι και τ΄ ακούω...
μυστικό μου που δεν φανερώνεσαι...
βουβή ιαχή μου...
και ο πόλεμος συνεχίζεται...

Άγριο ένστικτο μέσα μου!
σε θέλω όταν δεν έρχεσαι...
και σε μισώ μες τη μακρόσυρτη σιωπή του φθινόπωρου...
δυο ξένες υποχρεώσεις, σε ένα σημειωματάριο του πόνου.
δυο ανάγκες, βρεγμένα πουκάμισα σε στερημένα κορμιά.
και εκείνα τα δάχτυλα, να γράφουν ιστορίες,
στην γυρισμένη σου πλάτη...
άγριο ένστικτο μέσα μου!
θα παντρευτούμε, κάτω από ένα κυπαρίσσι,
γράφοντας με αίμα που δεν φοβήθηκε,
την μόνη μας αλήθεια...

Δεν σου τραγούδησα να μ΄ αγαπήσεις,
δεν χαμογέλασα, δεν ψιθύρισα όμορφα λόγια
που ξελογιάζουν...
δεν χάιδεψα τα μαλλιά σου,
δεν σου έδωσα υποσχέσεις για το αύριο...
κεραυνό είχα στο βλέμμα μου,
που τον κράτησες!

Σε συναντώ...

 μέσα από εικόνες του νωχελικού μου μυαλού

και χρώμα δίνω φωτεινό,

τόσο πολύ...

 που δεν μπορώ να το αντέξω...

Τα παιδιά παίζουνε ΄΄κρεμάλα΄΄

ανάμεσα σε γέλια και φωνές...

και εσύ παλεύεις να κάνεις σωστή θηλιά,

για να αντέξει το βάρος της ευθύνης σου

που ζεις...

Επιστροφή και μεταμέλεια...

και ο πόνος?

από επισκέπτης, έγινε μόνιμος κάτοικος.

τόσα βράδια με συντρόφευσε,

πως θα του πω να φύγει?

Μη με κοιτάς φθινόπωρο...
προσπαθώ με όση καρδιά μου απομένει
τη μνήμη να κρατήσω.
σπαθί το πάθος της Ζωής,
μα... σκουριασμένες οι αρθρώσεις, πως να το υψώσουν?
και είναι εκείνη η στιγμή που όλο φωνάζει...
και είναι εκείνη η φωνή που όλο ζητάει...
πνίγηκα στη συνοικία της απόρριψης,
λάθεψα στο καφενείο της συγνώμης.
μη με κοιτάς φθινόπωρο...
φύλλα κι εγώ σκορπάω...

Ένας ναός με άδεια τέμπλα...
ωραίο όνομα που δεν ακούγεται...
μηδενισμένο λευκό,
ξάνοιγμα σε πέλαγο,
άφωνο στόμα,
αμάρτημα που φανερώθηκε...
δάχτυλα αταξίδευτα,
απόσωσμα ανάσας
κι ένας οργασμός...που λοξοδρόμησε!

Δεν ήσουν ποτέ η αρχή μου...

ξέρω όμως, πως θα είσαι σίγουρα το τέρμα μου!

Φέτος άργησαν τα πουλιά...
ούτε καν βιαστικά δεν πέρασαν...
και κάθε μέρα, το καρτέρι αγριεύει...
και η πάλη με τον εαυτό μου γιγαντώνεται...
εγκλωβισμένη ενέργεια που θα εκτοξευτεί
στο πρώτο ΄΄μπαμ΄΄.
ούτε και σήμερα φάνηκαν...

Σε προσμένω σαν το άδικο,
που φωνάζει απελπισμένα!
τροφή στη θάλασσα,
που μόνο ψαροπούλι αναζητά.
κι όλο αργείς...κι όλο καρτερώ...
κι όλο αργείς...κι όλο πεθαίνω...

Ταιριάζω την ανάσα μου,
 με την ανάσα του φθινοπώρου.
ρέμπελο θρόισμα, που με παρασέρνεις?
λυπήσου με...δεν έχω όρια!!!

Μοναξιά συνδεδεμένη με το διαδίκτυο...
γυμνή από χώμα και νερό,
αιώνια!
παίζει θέατρο ξεδιάντροπα
και γλείφει τσακισμένα χαρτονομίσματα,
εξωραΐζοντας ρυτίδες.
και ο καιρός, άσπλαχνος, κρυφογελάει...
και ο Θεός, αόρατος, παραφυλάει...
να μετρήσει το ατόπημα,
 να χαλάσει το σχέδιο...

Ρούφηξες αλμύρα και έφυγες.

σπουδή μοναξιάς αφήνοντας πίσω σου.

και η θάλασσα αντάριασε, ώσπου να ξανάρθεις!

Καλώς ήρθες στην ενδοχώρα μου!

κρασί, ψωμί, κι αγάπη σου προσφέρω.

κι άσε τα ευλογημένα βλαστάρια

των συγκρούσεων, να αναπτύσσονται...

Ιδρώτας ασυγκράτητος,

χέρια κομμένα για το χάδι...

ταξιδεύει η θάλασσα μες την μοναξιά μου.

και εσύ, στις βιομηχανίες πορνείας

επιβεβαιώνεσαι...

Στύψε το σύννεφο να τρέξει δάκρυ,

μην μου θολώνεις το σκοτάδι μου,

δεν είναι απόλυτο ακόμα.

είναι η στιγμή, που αγέρωχη

κατεβαίνει τα σκαλοπάτια,

είναι η φορά, που πήγες να πεις κάτι,

μα ούτε το ψιθύρισες...

Προσκυνώ την αδιαντροπιά της ζωής μου
ανασαίνοντας,ξεγελώντας...
καλοκαίρι που δεν ακούμπησε πάνω μου,
γέλιο που δεν ακούστηκε...
ένα μπαλκόνι κρεμασμένο σε στιγμές,
κι ένα φεγγάρι κρυμμένο απ΄ το σκληρό πανί μιας τέντας.
βγάζω άγχη, βγάζω θυμό...
και εσύ, στον κόσμο σου!!!!!!!!!!!!!!!!!

Χρεοκόπησα στον ερωτά σου...
θερισμένο στάχυ, που γέρνει στο υγρό χώμα
δίχως ανάσα.
έριξα στα πόδια σου όλα τ΄ άστρα ένα βράδυ
και εσύ ένα ένα τα πέταξες στη θάλασσα...
τώρα, περιμένεις έξω από τη πόρτα μου,
βαλσαμωτής, στο πρώτο σου το απόκτημα...

Εισβάλει η φλόγα  στο ποτήρι

 που συντροφεύει τη βραδιά,

η μνήμη σου ένα χαρακίρι

που διώχνει κάθε λησμονιά.

κλαις για τα όνειρα που σβήσαν,

για τα φιλιά που δεν δοθήκαν,

που οι επιθυμίες ξεστρατίσαν,

 και οι χαρές που δεν μας βρήκαν.

 και εγώ σου λέω ΄΄στην υγειά σου΄΄

τα αύριό μου, όλα δικά σου!!!!!!

Αποτυπώματα, σημάδια,
βρεγμένα χάδια αλατιού,
στην υγρασία όλα τα βράδια,
λάθος τα σήματα κορμιού...
κλειδώθηκε στα χείλη μου
λέξη χιλιοακουσμένη,
μετρήθηκαν τα ρίγη μου
βγήκα και χρεωμένη...
φλάουτο παίζω στη νυχτιά
στο δάσος μοναχή,
και εσύ ρωτάς τον ουρανό
πότε θα ρθει βροχή...

Που πάτε?
στην κόρη μου!
η κοφτή απάντηση της δεν αφήνει περιθώρια
για άλλες ερωτήσεις...
με τη τσάντα σφιγμένη στο στήθος
και τη λαχτάρα στη ματιά,
χρόνια τώρα κάθε μέρα, 7 το πρωί
περιμένει το πρώτο τραίνο της ημέρας,
για να ταξιδέψει.
τι κι αν άλλαξε ο κόσμος?
τι κι αν πέρασαν τα χρόνια?
τι κι αν γέρασε η καρδιά?
αυτή εκεί κάθε πρωί,
πιστή στο ραντεβού της με το τίποτα,
καρτερεί ένα τραίνο που χάσκει σκουριασμένο,
έξω από τις κατεστραμμένες ράγες
σ΄ ένα ερειπωμένο σταθμό,
που ούτε η μνήμη δεν θυμάται πότε τερμάτισε,
για να πάει ταξίδι στην κόρη της...
που και εκείνης ξεθώριασε, η γελαστή φωτογραφία της,
στο μαρμάρινο μνήμα...

Δεν με ξέρει η νύχτα σου.

σκέψη που δεν γονατίζει στην επιθυμία είμαι,

κόκκινα χείλια που δεν φίλησες φεύγοντας,

μια μυρωδιά θάλασσας που αγκομαχάει,

αλμύρα που θα εξορίσω απ΄ τα εδέσματα μου,

για καιρό...

και τ΄ απογεύματα...ένας καφές σε λίγα τετραγωνικά

στριμωγμένος. με μόνη εικόνα,

αυτές τις ατέλειωτες πτήσεις περιστεριών...

Δεν με ξεγελάς με το υποκοριστικό σου!
ένα όνομα που χαλιέται για ένα επιφώνημα.
φοβάμαι τους ανθρώπους που κρύβονται
πίσω από σωρηδόν λάθη,και ακούνε στα λίγα γράμματα
τον εαυτό τους...
δεν έχουν ύφος ,δεν ηχεί ο ήχος, δεν υπάρχει χτύπος.
μισακή κατάληξη -κατάληξη ζωής.
πως θα αναστέναξω σε αυτήν?
 

Κλέβω τον ήλιο.

αιφνιδιάζω τον όλεθρο.

λίγο ακόμη θέλω...λίγο.

κανείς ύστερα από εμάς...

Βιώματα παλιά, με πνίγουν.
φοβάται η ζωή να ζήσει και αλυχτά,
κάθε που γέρνει ο ήλιος.
η λατρεία της επανάληψης έχει χαθεί.
κόπασε το φτερούγισμα του μυαλού.
ειρηνικά μάχομαι,
θερισμένο στάχυ, δίχως παλμό...
σ΄ ένα ισόβιο παραλογισμό καταλύτη.

Λιώνει η ηδονή, μέσα στο στόμα μου.
αχ! και πως με ταξιδεύει η γλώσσα σου,
κάθε φορά που εισβάλει απαιτητική
στον υγρό μου ουρανίσκο...
θάνατος που μ΄ αγκαλιάζει κι εγώ αφήνομαι...
πόντο πόντο μετρώ τη σάρκα σου.
τρωκτικό κατάντησα μ΄ επιθυμίες.
και εσύ ακούραστος,
σπαταλιέσαι μέσα μου...

Φτεροκόπημα που πληγώνει...

μόχθος, σε λερωμένα σεντόνια δίχως ζωή.

κύμα το κύμα αποτραβιούνται οι εραστές...

γιατί τάχα?

σε καλοδέχομαι που φεύγεις!

Τρέμεις μέσα στο καλοκαίρι,
φυλλοκάρδι πονεμένο...
έτσι που γέρνεις πάνω μου, μέσα μου...
έτσι που με αγγίζεις, δίχως να με κρατάς.
νέος Θεός, με αρχαία λόγια...

Τι ήρθες να μου πεις,που δεν το ξέρω?

η άμμος ξαναστρώνεται

κι ας βούλιαξε το πέλμα.

οι ημερομηνίες όμως, δεν μας βγαίνουνε...

τελειώνει ο χρόνος...

Δηλητηριασμένη σιωπή,
μου τρυπάει το τύμπανο...
κλείνουν τα βλέφαρα στο φως,
ανοίγουν στο σκοτάδι..
και η νύχτα, ποιο μαύρη από ποτέ,
κατευθύνει πάνω μου οργή...
θα φύγω για λίγο...
κι όταν γυρίσω, θα σου δωρίσω ένα βότσαλο,
το ποιο τέλειο ον σ΄ αυτό το πλανήτη...

Στην ευδαιμονία των ονείρων, κρύβεσαι,

στέρφα γυναίκα των λυγμών,

με περιδέραια στο λαιμό

τους ανδρικούς πόθους...

νυχτοξημερώνεσαι, 

μετρώντας πτυχές σάρκας...

γελάς πάνω στη γη,

μα, πόσο μέσα είσαι...

Που χάθηκε η ερωμένη?
ψεύτικους θησαυρούς φύλαξα,
ανώφελα...
τώρα κοιτάζω το χέρι που μου δίνεις
και αναρωτιέμαι...
ξέφτισε το βελούδο
που με έντυνες?

Δεν με καλείς όπως παλιά,
δεν σε αναγνωρίζω.
έχεις κλέψει τη μορφή του
και μου παίζεις άσχημο παιχνίδι.
πικραίνομαι...
αδιέξοδο που με φυλακίζει.
΄΄μείνε -φύγε΄΄
είναι εκείνο το τραγούδι
που σφυρίζει τάχα αδιάφορα...
είναι εκείνη η πληγή
που δεν λέει να κλείσει...
έκανα το τεστ...
άντεξα τη δοκιμασία...
τώρα τι γίνεται?
είμαι σίγουρη πως δεν 
θα σιγουρευτώ ποτέ!!!

Και εσύ εκεί...

μα και αλλού...

και εσύ παρών,στην απουσία.

λίγο χαμόγελο,λίγη συγκίνηση,

λίγα φωνήεντα,

όλα λίγα...

Πεντηκοστή...

Πόσο λατρεύω το γύφτο
όταν πηγαινοέρχεται σε εκείνο
τον ανυπόφορο ρυθμό,
του αγαπημένου νταουλιού...
ανεβασμένος σε καρέκλα της υπομονής
και ο ίδρωτας του να ποτίζει
το λευκό πουκάμισο,
τα χέρια, τα μαλλιά...
και γύρω του, να στροβιλίζεται ο έρωτας,
παλιός και νέος,
παραδομένος σ΄ ένα χορό λύτρωσης και σταύρωσης...
πόσο λατρεύω να μισώ το γύφτο
που με παρασέρνει
και με κάνει να δακρύζω,
βλέποντάς τον με άλλο βλέμμα...

Ξημερώματα μοναστηριού...

Και οι εικόνες θολές,

από ανύπαρκτους καπνούς,

ντουμάνια ενθουσιασμού

και διονυσιακής ηδονής!

και οι εικόνες πεντακάθαρες,

ανάμεσα σε αναθυμιάσεις

από βαρύτατους αναστεναγμούς,

και πνιγμένες στα σύννεφα

από της φτώχειας τα δολάρια...

Μου μυρίζει ζωή...
φρέσκο αίμα που με καλεί.
αδηφάγο σαρκοβόρο,
που βρήκε το θήραμά του!
δεν έχει πίσω,μόνο μπροστά...ως που?
αμείλικτοι οι αριθμοί με στοιχειώνουν
φοβάμαι...
σαν μάνα που δεν έγινα, αισθάνομαι το δέρμα
την αφή,τη ζεστασιά.
πονάω...τι να σου πω
το μπαϊράκι σου ετοιμοπόλεμο ,Χριστέ μου...
βουλιάζω στο ψέμα
και εσύ όλο ρωτάς...

Ανάμεσα στη βαθιά χαρακιά των ποταμών,

σε μια ζούγκλα κεκλεισμένων θυρών,

επιστάτης της σάρκας εκφυλισμένος ο έρωτας,

φωνάζει τ΄ όνομά σου.

αγγίζω τη καμένη γη...

το δάκρυ της υπόσχεσης στεγνώνω.

σκληρή μου ύπαρξη, συνεχίζεις το ταξίδι

της σπαρακτικής νοσταλγίας.

η ανάγκη μου, κινούμενη άμμος... που είσαι?

προσάραξε στα αφανή μου συναισθήματα,

μέρα που είναι...

Χάνομαι μέσα στο πηγαινέλα σου...
μοσχολίβανο το όχι σου
που με θυμιατίζεις το πρωί...
και σαν ακουστεί ο γκιώνης,
ετοιμάζω το ανθογυάλι 
για να δεχτεί τον κρίνο σου!

Καμώνομαι μέρα νύχτα μπροστά στον καθρέφτη, την ωραία.
τέτοιο σκέρτσο και νάζι θα μου το ζητούσες,
σαν πλαγιάζαμε μια νύχτα.
που υπήρξε το κορμί μου, πριν το χάδι σου?
που υπήρξε η ψυχή μου, πριν την αγάπη σου?
που θα υπάρξει η συγνώμη σου, για το σφάλμα μου...

Ήλιος χαμένος...
λέξεις καμωμένες από στάχτη.
δαντελένια άστρωτα σεντόνια,
χάσκουν σ΄ ένα μισογκρεμισμένο συρτάρι.
ο πόνος κυπαρίσσι, που φύτρωσε σε λάθος μέρος.
αχ τα μάτια μου, άλλο δεν ξέρουν
από το να θωρούν ατέλειωτες συννεφιές...

Σταγόνες κυλούν...
δημιουργεί η σκέψη.
τυλίγονται όλα τόσο όμορφα,
στους μυστικούς σου φόβους.
ο εμπαιγμός της αγάπης, πέταξε...

Πριν πολύ καιρό ήταν αλλιώς!

μάτια στεγνά, δίχως αύριο, με κοιτούσαν.

τώρα, ξανάρχεται η αληθινή ζωή.

πως ονομάζεσαι? έρωτας!

που κατοικείς? μέσα σου!

μασκαρεμένος ο θάνατος,

παίζει αλλού το παιχνίδι του τώρα...

Ευτυχώς που δεν υπάρχει το βλέμμα που ικετεύει,
αυτό που σβήνει το αμάρτημα...
χάνω πάλι και πάλι και πάλι...
πνίγονται όλα στον ωκεανό του σώματός μου...
που κατοικεί εκείνος ο Θεός που μου χαμογέλαγε?
μ΄ αφήνει η ζωή, μ αφήνεις και εσύ...
κι όλα αλλάζουν χρώμα
κι όλα πονάνε...

Εντατική επιθυμία μου,
πρωτογενή προσδοκία...
κι αυτός ο Μάης...
όλο και εναποθέτει
το κόκκινο λουλούδι του...

Θεριεύει η αυτοκρατορία

των συναισθημάτων!!!

καρδιά μου, άντεξέ το!!!!!!!!!!!

Και όχι που δεν..μα,να...
εξορία...
στραμμένες κάνες με κοιτούν εχθρικά
άψυχες,σαν τα μάτια σου.
χωμένη σ΄ ένα μπουντρούμι,
αρνούμαι να υπάρξω
με την απάτη της αντοχής.
πάρτε μου την ιθαγένεια
να μπορώ να έχω το άλλοθι...

Άγρια μεσάνυχτα 
έπεσε το ταβάνι
στα μάτια μου ο ουρανός
άδειος σαν τη καρδιά.
οι ποιητές πεθαίνουνε
μου είπες ένα γιόμα
μόνο σαν αντικρίζουμε
κάποια  αστροφεγγιά.
ήρθε ο πατέρας κίνησε
να πάει στη ταβέρνα
ίσως μου χαμογέλασε
αν είδα και καλά.
ο ύπνος μου ταράχτηκε
μάτι δεν ξανακλείνω
θα συντροφεύσω τις σκιές
που ήρθανε στα κρυφά.
σφύρισες μες τον ύπνο σου
και άκουσα ένα τραίνο
ξυστά δες ότι πέρασε
στη πόρτα μου μπροστά.
το περιστέρι κουρνιάσε
άδικα περιμένω
ούτε απόψε θα φανείς
στερεύει η χαρά...

Μεγάλη Παρασκευή

Μην  Πεις...
Μην  Πάθεις...
Μην  Προδοθείς...
Μην  Πονέσεις...
Μην  Πας...
Μην  Πεθάνεις...

Στο τρομαγμένο σου χαμόγελο αφέθηκα
μικρή ζωή, που όλο γλιστράς απ΄ τα χέρια  μου.
μνήμη και λήθη συγκρούονται κι απόψε...
έλα πάλι, ισόβιε εξόριστε!
άφησες έρμαιη τη συνείδηση
στο χάσιμο των καιρών.
σαν μεθυσμένος επαίτης, κατάντησε ο έρωτάς μου...

Σκανταλιάρα σκέψη μου

κοκκίνισες απόψε το φεγγάρι...

Τα βροχερά μου δάχτυλα,
στο σώμα σου αρμενίζουν,
δες τα αποτυπώματα,
ίδιες κραυγές πουλιών.
βαθύτερα δεν γίνεται,
τα νύχια να χωθούνε,
σπαράζει η επιδερμίδα σου
με ήχους νταουλιών.

Μέσα στην απουσία σου,
όμοια με μνήμη η μορφή σου.
μικραίνει η νύχτα, δεν πονά...
και δεν επιθυμώ πια να πεθάνω.
πίνω μαζί σου,
 το κρασί της καρτερικότητας.
βάζω ξανά τα τραγούδια στη φωνή μου
και σε περιμένω, να σου διηγηθώ
αναμνήσεις από το μέλλον μας!!!

Χτυπάς το κρύσταλλο,δεν σπάει
χτυπάς το ατσάλι,δεν λυγίζει
χτυπάς τσιμέντο,δεν χαράζει
ακουμπάς εμένα και διαλύομαι,
γίνομαι σκόνη...

Άνυδρη νύχτα, με ταλαιπωρείς...

θαύμα που αιωρείσαι, τι αποφάσισες?

θα γίνεις?

Είσαι απόλυτα δίπλα μου.
εσωτερικός λυγμός μου,
στην πολυκύμαντη ευαισθησία  μου.
ήρωας, στο μεγάλο έρωτα μου!

Στο πέντε μου...

Ορθόδοξη

προσδοκία

καθαγιάζει

την πανάγαθη

 ηδονή...

Ουρλιάζει μια πεταλούδα στο αυτί μου,
και ένα ρολόι χτυπάει ρυθμικά.
μα δεν είναι η μουσική σου αυτή, που μου λείπει...
πατώ πάνω σε νεκρούς στίχους,
που δεν διαβάζονται πια.
τι να με κάνω?
ανυπόφορη έχω γίνει, σαν τη ζωή μου...
και εσύ, δεν το νιώθεις και συνεχίζεις να μου κάνεις
την ηδονή μου, οδύνη!!!

Πήρα τους δρόμους...

έπρεπε κάπου να πω το σ΄ αγαπώ μου,

να πιάσει τόπο...

Βιωμένη τρέλα...

καθρεφτισμένη ερημιά...

τιμωρημένη αγάπη...

αίμα στάζουν, τα δώρα σου Ζωή!!!

Η σκανταλιάρα σκέψη μου,

πάλι σ΄ αλάνες τρέχει.

τρίβεται στα περάσματα,

πέφτει μες τα χαλίκια,

ματώνει χέρια που ακουμπούν,

γόνατα που κρατάνε.

βρομίζει ρούχα και μαλλιά,

με ιδρώτα τα ξεπλένει.

παρθένα που βατεύεται

στου έρωτα το γέλιο...

Πόσες...

Πόσες αγάπες να θρηνήσω,
πόσα στεφάνια να μετρήσω,
πόσους καημούς...
πόσες ευχές για το ταξίδι,
πόσες φωτιές για το καντήλι,
πόσους λυγμούς...
πόσα κεριά για τη συγνώμη,
στα δάχτυλα, ένας ακόμη,
πόσες πληγές...
πόσα φιλιά που δεν δοθήκαν,
πόσα γιατί, που μου κρυφτήκαν
στις προσευχές... 
πόσες ακόμη μαχαιριές?

Τα όνειρά σου, μια μπουγάδα
που απλώνεται μεγαλοπρεπώς,
στα σύρματα της γκρίζας πολυκατοικίας, στο πρώτο
ξεστράτισμα του ήλιου.
χειμωνιάτικη λιακάδα, με τα ασπρόρουχα
να εντυπωσιάζουν, βαλμένα στη σειρά...
απλώνοντας τα καταλαβαίνεις, αν είναι πολλά
η αν είναι λίγα, αυτά που έχεις...
μια μπουγάδα, που αγωνιούσες ν΄ απλώσεις,
μια μπουγάδα, που σε έκανε να σηκώσεις τα μάτια 
στον ουρανό και να ευχηθείς να μην βρέξει...
μια μπουγάδα, που ίσως ήταν, το μοναδικό σου
κατόρθωμα, μετά από πολύ καιρό...

Τάδε...

Κλειδώνω τ΄ αμαρτήματα,

στης σκέψης το αμπάρι,

ολόγυμνη σου δίνομαι,

πριν ο καιρός σαλπάρει.

τα ζώντα στον πυθμένα σου,

βαριά, άγκυρα έχουν,

στο γέμισμα του φεγγαριού,

λύκοι ,οι πόνοι τρέχουν.

απόμακρη είναι η ακτή,

συγκερασμένη αγάπη,

υγρό το μπράτσο δώσε μου,

να κρατηθώ από κάτι.

δεν βλαστημάω τη στιγμή,

η ανάμνηση, σοκάκι,

που έχει κρυμμένη επιγραφή,

Ηφαίστου, τάδε άκρη...

Μη με κοιτάς, δεν έρχομαι,

μη με ρωτάς, δεν φεύγω.

αέρας που σηκώθηκε,

τις στάχτες σου σκορπά.

κι ο έρωτας στη κάμαρα,

πουλί που ξεψυχάει...

Σκοντάφτουν πια οι λέξεις μου,
τακούνια σε φρεάτια,
λερώνονται οι σκέψεις μου,
από τη μοναξιά.
χειροκροτώ το όνειρο,
κατεβασμένη αυλαία,
γύρεψα ένα χάδι σου,
κι έπεσε καταχνιά...

Σκούριασε η υπομονή,

μαστιγώθηκε η περηφάνια,

μούχλιασε η ελπίδα,

σημαδεύτηκε η χαρά.

κι εσύ ρωτάς, πως είναι η αγάπη μου?