Ζωή...

το μεγαλύτερο δέος σου,

είναι ο ΘΑΝΑΤΟΣ !

Χαθήκαμε στην ερημιά του κόσμου.
φλόγα κεριού που τρεμοπαίζει, κάθε μας ανάσα....
χαμόγελα τρελής, μοιράζω...
και εσύ, το εμβατήριο της ζωής
μου παίζεις κάθε μέρα...

Στολίζω την ανάμνηση

με βάγια μυρωμένα,

κι ανάβω κόκκινα κεριά

στ΄ όνομα της λατρείας.

μαζεύω τα παράπονα

στο στήθος φωλιασμένα,

προσκυνητάρι σε ναό

ο δρόμος της θυσίας!

Η ζωή...

Έπαψε η ζωή μου να στολίζεται.
κυλιέται σε νοτισμένα λιβάδια
και λασπώνεται σε βάλτους.
ξεδιψά με απόνερα
και χορταίνει με αγκάθια.
χειρονομεί με ανοιχτές παλάμες
και σαπίζει απ΄ το χνώτο της.
χορεύει στο λυκόφως
και κοιμάται σε σπηλιές.
ξημερώνεται τη νύχτα
και βραδιάζει το πρωί.
αδήλωτη πουτάνα,
σέρνει τα τακούνια της απόγνωσης
έξω από σοκάκια λήθης,
και καταπίνει τα λάθη της,
σαν χάπια σχιζοφρένειας.
δεν βλέπει, δεν ακούει, δεν μιλά...
ένα αχ, σαν μαχαίρι που ξεσκίζει
βγαίνει μόνο,
για της ψυχής την προσφυγιά...

Προσπαθώ με βίαιες κινήσεις
να ξεπλυθώ...
κάρβουνο η ντροπή
που δεν βγαίνει εύκολα...
συνδιαλλαγή ένοχη,
η συγνώμη
που ψιθυρίζεται...
ένα σημείωμα, κάτω από την πόρτα,
θα κρυφτεί στο χαλάκι 
του συσσωρευμένου θυμού μου...
δεν θα είσαι εδώ
να με δεις,
όταν θα πεθαίνω...

Κοσκινίζω τα λόγια σου...
ψήγματα αλήθειας γυρεύω.
ξεδιπλώνω το βλέμμα σου...
σκιές φιλοξενούμενες αντικρίζω.
δεν είσαι εσύ
δεν είμαι εγώ
τέλος στο εμείς...

Μοιάζω με ακατοίκητη σελήνη
κι εσύ φοβάσαι βάρος στο πάτημα σου...
γελώ και πέφτει δάκρυ παντού,
κλαίω και μπρος μου,
ξέθωρος είναι ο ήλιος...
μη με χτυπάς με σιωπή
μη με πονάς με αγάπη...
λάθεψα... και στη νύχτα μου
ρίξε το φως...ψυχή μου!

Μοίρα μου ανοιξιάτικη

λουλούδι σε περβάζι...

λούστηκα με το γέλιο μου,

πλύθηκα με αγάπη,

μαγείρεψα το όνειρο

του κουταλιού γλυκάδι...

συγύρισα τη σκέψη μου,

ντύθηκα μεταξένια

και ασβεστώνω την καρδιά,

να λάμπει από πάστρα.

να ΄ρθεις  απ΄ το ξημέρωμα

σα να με έχεις έννοια...

και να ΄ναι όλα μια γιορτή

σαν Κυριακή του Πάσχα!

Έδωσα τα μισά μου χρόνια στο αύριο.

λησμόνησα την ερημιά

 και ρούφηξα πνοή θαλασσινή.

κάνω μεγάλες προσπάθειες,

μπογιατίζοντας το πρόσωπό μου,

να κρύψω τη λάμψη του...

φωνάζει την ευτυχία!!!

Στη νοσηρή αυλή σου, κατασκήνωσα.
λίγο φως, λίγο νερό, πολύ χώμα...
η αξιοπρέπεια μου,
φεύγει μαζί με το σφύριγμα του 
μανιασμένου νοτιά...

Ξύπνησα πρωί...

ξεκίνησα δειλά...

αγωνίστηκα...

πέφτει το βράδυ

και επιστρέφω,

κατάκοπη,

αλλά γεμάτη ικανοποίηση...

έσπειρα το κόσμο με τ΄ όνομά σου!!!

Στην επαρχία του ερωτά μου,
αποταμιεύεις κάθε τόσο
τις πενιχρές οικονομίες, της χαράς σου.
φωλιάζεις μυστικά,
στο φιλόξενο υπόγειό μου
και μοιράζεσαι κρασί μεταλαβιάς,
μεθώντας τις αντιρρήσεις.
κουράστηκα να σε νιώθω
να μπαινοβγαίνεις στο σώμα μου.
μείνε...

Δαίμονα του ερωτά μου,

με το φιλί σου εξαγνίζομαι.

το νάμα της ανάγκης μου,

προσφέρω.

στην αποβάθρα ερημιάς,

κάθε νύχτα,

λούζομαι την προσμονή σου.

και μικραίνει ο χρόνος

και βαθαίνει ο πόνος...

σκίζεται σαν χαρτί 

η επιδερμίδα μου,

που δεν νιώθει το χάδι

των ακροδακτύλων σου.

μην αφήνεις τον καημό,

να ασελγεί άλλο πάνω μου!

Χάραμα στον εφιάλτη.
δίχως σκέψη, δίχως φόβο,
με την υποχρέωση της ζωής,
καλά γαντζωμένη πάνω σου.
η άνοιξη παραληρεί στο διάβα σου
και συ μοναχική και αφόρητη,
κλείνεις τις μυρωδιές τις γης
σε μακιγιαρισμένες βλεφαρίδες,
αφού η όσφρηση σου,
είναι αιώνια σφραγισμένη.
και ανατέλλεις συνεχώς...
κάθε πρωί, ξυπνώντας απ΄ τη δύση σου,
που μοιραία επιλέχτηκε...
και σεργιανίζεις, στραγγαλίζοντας
νεύματα και ψιθύρους,
γιατί σταυρώθηκες στην ακοή εκείνου
και μόνο...
ριγείς, στη θύμηση της ανάσας του
και σκοντάφτεις σε αγκαλιές
μιας γέννησης, χωρίς κυοφόρηση.
και φλέγεται η σάρκα σου
και υγραίνεται το είναι σου
και το χρώμα του κερασιού,
απλώνεται πάνω στα μαγουλά σου
ξεδιάντροπα...