Ακροβατώντας στο νήμα της ψυχής,
ακούω τον άνεμο να λυσσομανά γύρω
και νιώθω ότι η καταιγίδα,
παίζει ρώσικη ρουλέτα μέσα μου.
άφαντος, μα όχι ξεχασμένος.
σαν σκέψη, που χαμήλωσε στην επιθυμία...
σαν κραυγή που σιώπησε στον πόνο.
Σκέψεις και μόνο σκέψεις...από το μέσα μου για το έξω του καθενός που ρίχνει την ματιά του εδώ...