Υπάρχω!

 Γεννήθηκα μέσα από το θάνατο…

Θάνατο μιας αγάπης που ορκιζόταν ότι θα κρατήσει αιώνια.

Ένα σπερματοζωάριο που βρήκε εύκολα το δρόμο του...

Αυτό ήμουν και αυτό είμαι…

Ακολούθησα έναν δρόμο που χωρίς να ξέρω την αρχή του,

σαν κουτάβι με κλειστά μάτια, έφτασα γρήγορα στο τέλος.

Έχοντας άγνοια κινδύνου…

Κίνδυνος? Έλατε τώρα… μικρά παιδιά είμαστε να μας φοβίζουν με το ΄΄μπαμπούλα΄΄

που τάχα θα έρθει αν δεν φάμε όλο το φαγητό μας?

Εγώ απέχω από όλους τους φόβους…

Ίσως γιατί εγώ η ίδια είμαι όλη ένας φόβος…

Αυτό θα μου έλεγε ένας ψυχολόγος αν ζητούσα την βοήθεια του… που δεν την ζήτησα κι ας ένιωθα κάποιες φορές

επικίνδυνα καμπανάκια, να χτυπάνε μέσα στο κεφάλι μου…

Δεν φοβήθηκα λοιπόν ποτέ… γι αυτό και από νωρίς ρίχτηκα σε φώτα ανομίας…

Ξέρετε, εκείνα τα πολύχρωμα φώτα που αναβοσβήνουν με τέτοιο ρυθμό φωνάζοντας βοήθεια…

Εκεί ήμουν εγώ, με ένα ποτήρι στο χέρι… πάντα…

Γιατί αν θέλεις να έχεις να μιλάς σε κάποιον που δεν θα σε μαρτυρήσει ποτέ, αυτός είναι μόνο το ποτήρι σου..

Με ότι περιεχόμενο έχει μέσα… μαύρο, άσπρο, κόκκινο, αθώο η ένοχο…

Έτσι κι εγώ μιλούσα και τα ξέρναγα όλα σε αυτό, κάθε βράδυ.

Και μετά πήγαινα και ξέρναγα αυτό που με πότιζα σε βρόμικες τουαλέτες

που σε προδιέθεταν για εμετό, ήθελες δεν ήθελες…

Και περνούσαν οι μέρες βασανιστικές και όμορφες.

Μεγαλώνοντας, θυσιάζοντας μυαλό και σώμα, γέμισα νύχτες ατέλειωτες με βάσανα ανομολόγητα

και εγκλήματα ομολογημένα.

Κι όλο έπεφτα κι όλο έκλαιγα κι όλο αναθεμάτιζα τύχη και μάνα που υπήρχα.

Υπάρχω… τι λέξη κι αυτή… Υποβαθμισμένη Πατρίδα Αναρχικής Ροής Χωρισμένη Αιώνια!!!

Έτσι είμαι… πατρίδα χωρίς σημαία η σημαία δίχως πατρίδα?

Ούτε ξέρω…

Κοιτάζοντας στο καθρέφτη μου, το μόνο που απαντά στις ερωτήσεις των ματιών μου, είναι μόνο

οι ρυτίδες που όλο βαθαίνουν… έτσι για να έχουν δίοδο τα δάκρυα να κυλάνε…

Γαμώ τη τρέλα μου την κληρονομική…

Μουτζουρώνω συνέχεια,
χαρτιά,πρόσωπο,χέρια...
αδειάζω συναισθήματα,
 από κουβάδες του αλκοόλ
και κρεμάω πανό αμφισβήτησης
στην νωπή μου μνήμη.
κρυφογελώ και κρυφοκλαίω.
παρατημένη ψυχή,
άλλη δουλειά, δεν έχεις...

Απόψε, θα κοιμηθώ στην αγκαλιά σου.
πρώτη φορά που θα κουρνιάσω σε ξένο στέρνο.
απόψε που θα με νανουρίσει το παραμύθι σου
και το χάδι στα μαλλιά μου,
 θα με γεμίσει γαλήνη,
απόψε λοιπόν, εγώ, θα κοροϊδέψω
όλα τα όνειρα που τόσα βράδια
μου έβγαζαν τη γλώσσα...

Αρνιέσαι την τρέλα,
κι ας περνάς βασανισμένα βράδια.
ξημερώματα, κακολογείς την μέρα,
γυρίζοντας πλευρό σ' ένα κρεββάτι άδειο.
σε έμαθα να ζητιανεύεις
και εσύ έμαθες να κλέβεις...
μα τώρα...άκου!!!
σφυρίζει αδιάφορα η αγάπη μου,
σαν τελευταίο τρένο...

Τάμα

Εγκλήματος

Λειτουργίας

Ονειρικής

Σιωπής

Αγόρασα μαύρο χρώμα,

 να βάψω τη μέσα πλευρά της ψυχής μου.

απ΄ έξω την έχω πράσινη,

 από τότε που σε γνώρισα.

χρώμα ελπίδας, όπως και η αγάπη σου.

πέρασε καιρός όμως...

τώρα παλεύω κάθε μέρα 

με την ανηδονία μου!

Εγώ ξέρω να γράφω,

μα δεν ξέρω να διαβάζω!

εσύ διαβάζεις, μα δεν γράφεις...

έτσι γεμίζουμε τα βράδια μας

όταν στερεύουν τα φιλιά,

με ύλη προτιμότερη

από χαμένα χάδια...

γραφή, για να σε μαγεύω...

ανάγνωση, για να με πλανεύεις...

Στη πίστη της αγάπης σου,
κατάθεσα στεφάνι.
μα γλίστρησε στην λίγδα της
και σκόρπισε στο χώμα...

Αιμορραγώ ξανά...

το παλιό μου τραύμα σε θυμάται.

δίχως φωνές,μουσικές και θαύματα.

χωρίς ελπίδα,δύναμη και αγάπη.

απλά θυμάται...

όλα τα μεσημέρια, που πότιζες

την διψασμένη μου γη,

με φυτοφάρμακο λύπησης...

Φωτεινό χαμόγελο μου!
εξαφανίζεις αντιρρήσεις,
απλώνεσαι στον ουρανό,
φτεροκοπάς,
ταξιδεύεις αδιάκοπα,
σε στιγμές λουσμένες
από το θεϊκό φως του έρωτα...
κι έπειτα, περιφέρεσαι τραγουδώντας,
σε πλατείες διψασμένες για ζωή.
κι εγώ το βράδυ, παλεύοντας
με την τερηδόνα μου,
σε καταστρέφω....

Κορμί μου...

αγκιστρωμένο,

σε δόγματα πίστης...

μαγική εικόνα,

εξόριστης ομορφιάς...

έρημο φάντασμα,

 των χαμένων αισθήσεων...

σπαρασσόμενο όνειρο,

αναγκαιότητας...

χθες,

 μου δήλωσες παρουσία,

ερεθίζοντας με..

Και που ανάβουν οι φωτιές?

αφού τις σβήνουμε...

και που υπάρχουν οι φωνές?

αφού τις πνίγουμε...

και που μου δίνεις τα φιλιά

τα παθιασμένα,

αφού το ξέρω ότι είναι

δανεισμένα!

Πινελιές ευαισθησίας...
σε χάρτινη καρδιά,
ζωγραφισμένη με γκρίζο μαρκαδόρο.
πινελιές αναισθησίας...
σε ένα υπογάστριο,
έρημο και ακατοίκητο!

Είπανε, ο καιρός θ΄ αλλάξει.

να θυμηθώ, να κρυώνω...

είπανε, η ώρα θ΄ αλλάξει.

να θυμηθώ, να μη κοιτάξω το ρολόι...
είπανε, η μέρα θ΄αλλάξει.
να θυμηθώ, να σβήσω το φως.

είπανε, ο κόσμος θ΄ αλλάξει.

να θυμηθώ, να κρυφτώ...

είπανε, η ζωή θ΄ αλλάξει.

να θυμηθώ, να πεθάνω...

Τζάμι η ψυχή μου
και εσύ σέρνεις τα νύχια σου,
πάνω του.
αυτό το ξύσιμο αγριεύει τον κόσμο μου.
δεν ξέρω τι θ΄ αποφασίσει...

Η ζωή μου
σαν σκυλάδικο παλιό,
από όργανο ξεκούρδιστο
και χαλασμένα ηχεία...
με μακιγιαρισμένη γκόμενα
που λικνίζεται στον ήχο του προκλητικά,
και γεωργό ξελιγωμένο 
που της πετάει λουλούδια
με γυρισμένα μανίκια...
σ΄ ένα καταγώγιο,
που αποπνέει μούχλα
και υγρασία...

Χιλιάδες γράμματα, που έλεγαν πολλά...

λέξεις, που έτρεχαν πάνω σε χαρτιά γεμάτα

χρώματα και εικόνες.

αγάπης λόγια, που μόνιασαν στιγμές

και εξόρισαν λύπες...

γράμματα, τοποθετημένα με ευλάβεια

σε χειροποίητη κρυψώνα...

γράμματα, που θόλωναν τα μάτια μου

με δάκρυα ευτυχίας

κι έτσι ποτέ δεν κατάφερα να προσέξω

το υστερόγραφο...

Η σκέψη μου
κολλημένη πεταλίδα σε βράχο...
λιπόσαρκο βιβλίο η αγάπη σου
που διαβάστηκε άπειρες φορές...
βάζω τις λέξεις ανάποδα,
μπλέκω τις συλλαβές,
ανακατεύω τις προτάσεις,
μα, το νόημα ίδιο...
αδιαφορία!

Εφιάλτη μου...
νυχτώνω ξημερώνομαι 
στην αγκαλιά σου.
υπάρχεις...
 για να κρυσταλλώνεις τις προσδοκίες μου,
να ραγίζεις τις ελπίδες,
να καταδικάζεις τα όνειρα.
υπάρχεις...
 νομίζεις...

Οι λέξεις μου,

 αυτοπυρπολούμενες

ολόγυμνες σκιές,

 που αφήνουν μαύρα σημάδια στο πέρασμά τους.

νεκρές, από υποχρέωση,

ραγίζουν αδύναμα οστά εγκεφάλου,

μονομαχώντας σε αρένες εξαθλίωσης.

κι έπειτα,

 ξαπλώνουν να περάσεις

το θριαμβευτικό σου άρμα,

πάνω τους...

Τραγούδι μου ατραγούδητο

ψυχή μου φυλαγμένη

καχύποπτα σε καρτερούν

αισχρά στόματα φάλτσα...

Πόσες φορές έχω πεθάνει μέχρι τώρα?
αναρωτιέμαι...
η αριθμητική μου φτάνει μέχρι το δέκα...
μετράω ως εκεί και ξαναρχίζω...
δέκα και δέκα και δέκα...
γεμίζω τετράδια με δεκάρια,
αλλά ποιος μπορεί να τα προσθέσει?
ντρέπομαι να ρωτήσω...

Χειροκροτάς
τα λάθη,τα ψέμματα,τα δάκρυα.
κι εγώ παλιάτσος σε ετοιμόρροπη σκηνή,
γελάω κλαίγοντας
και υπομένω...
κάτι οι ώρες,κάτι οι μέρες
κάτι τα χρόνια μου...
κουσούρια ανεκτίμητα!

Τον τελευταίο καιρό απόχτησα καινούριο χόμπι.
δένω περίτεχνα τα δάκρυά μου,
σε δαχτυλίδια...
γέμισε η μπιζουτιέρα μου 
μονόπετρα!

Το πήρα απόφαση!
δεν σε σκοτώνω!
έτσι θα αποφύγω να σε κλάψω...
θα κρατήσω τα δάκρυά μου,
για θεία κοινωνία την κυριακή!
και τα λουλούδια που θα σου έφερνα
στο μνήμα σου,
θα τα φυτέψω σε άγονο χώμα...
είμαι περίεργη να δω αν θα πιάσουν...

Αδάκρυτο πέλαγος η αγάπη μου,
ανυπόφορη έλλειψη συναισθήματος...
ποια αγάπη?
πετρώνω ανάμεσα στα φρύδια σου,
ταΐζω αίμα τα αγρίμια σου
και καρφώνω σελίδες με ποιήματα
πάνω στον ήλιο.
γιατί δεν φεύγεις?
κ ο υ ρ ά σ τ η κ α . . .

Γλυκαίνω τη ματιά να σε αγγίξει...

ξερίζωσες τις νύχτες απ΄ το χρόνο μας

και μ' άφησες μόνο θλιβερά μεσημέρια,

γεμάτα αλκοόλ.

σ' αναζητώ και χάνεσαι...

σε ξεπερνώ και έρχεσαι...

Στην απόχη του χρόνου,
πιασμένα συναισθήματα,
θαρρώ νεκρά στην παγωνιά...
η μνήμη απόδειξη ζωής
που αντιστέκεται,
στον ίλιγγο της επιθυμίας.
κουρασμένα κορμιά παραδίνονται...
και δεν μιλάς!
ούτε για το χθες,
ούτε για το τώρα,
ούτε για το αύριο.
μόνο μουγκρίζεις ηδονικά,
σε ξένα χάδια...

Θα με συνοδεύσεις στην άκρη του κόσμου...
θα περπατώ αθόρυβα πλάι σου
και θα έχω χαμηλωμένο το βλέμμα.
στολίδια δεν θα φορέσω
και τα ρούχα μου θα είναι μονόχρωμα.
θα χτενίσω μόνο τα μαλλιά μου
και θα τα πιάσω με εκείνη τη μικρή πεταλούδα
που μου χάρισες...
ενθύμιο μιας ζωής απάνθρωπης...

Στον απόκρημνο χείμαρρο του ιδρώτα σου,

χάνομαι.

εκεί με θέλεις,

εκεί με βρίσκεις.

όμως άκου με...

το μυαλό σου άφησε ν αγγίξω απόψε,

πνευματολάτρης εγώ εξορισμένος,

τα απομεινάρια του νου μου,

στεφάνι να σου καταθέσω!

Άνοιξα την πύλη μου,
ελα μαζί μου!
κι ας κόβεται η ανάσα στα μισά του δρόμου
κι ας θολώνει η ματιά από απόγνωση
ελα μαζί μου!
όλοι φτιάξανε αντικλείδια για να μπουν,
εσένα σου άνοιξα...
δεν λυπάμαι πια...
νεκρός ο σπόρος σου,
στεγνά τα μάτια σου,
σφιχτά τα χείλη,
κομμένη γλώσσα,
χέρια νικημένα,
πόδια αδύναμα...
τι να σου φοβηθώ???

Μπαινοβγαίνεις μέσα μου
χωρίς ταυτότητα...
δεν ξέρω ποιος είσαι, τι είσαι...
δαίμονας, στοιχειό, Θεός η άνθρωπος.
το σώμα μου καθαρτήριο,
για τις ενοχές σου.
πρέπει να είσαι πάντα μεθυσμένος...
χύνεις μέσα μου αδιάκοπα δηλητήριο...
φονεύεις το είναι μου...
κι εγώ, λιγώνομαι στην επιθυμία...
μυσταγωγική πόρνη!

Έμαθα να ξενυχτώ με τη σιωπή μου,

να μετακομίζω ότι ξεμένει από καρδιά σε ξένο όνειρο,

να καταλαβαίνω την τροχιά της άπατης

και να παραιτούμαι απ΄ την ελπίδα.

έμαθα...

Γεγονότα στοιβαγμένα, το ένα πάνω στο άλλο.
υπόγειο έγινε η ψυχή μου...
ξέφτισε το όνομα που με βάφτισες κάποτε...
αν θυμάμαι καλά, ήταν ''πόθος''.
όλη η αγάπη σου μια αδιάκοπη φυγή...
σε στίχους παλιών χαρτιών,
θα την διαβάζουνε αύριο,
πρόσωπα ραγισμένα από θλίψη...

Γυμνά τα κόκαλα,

μαχαίρι δεν αντέχουν!

αποχαιρετάνε τη σάρκα

που έφυγε νωρίς...

και αφήνονται βορά

σε αγέλη παλιανθρώπων...

Καρδιά τρελή...

περιπλανιέσαι τα απογεύματα,

στα ερημωμένα κοιμητήρια.

εκεί που η ζωή σφάλισε πόρτες.

και χαϊδεύεις βρόμικα μάρμαρα

σε χορταριασμένα μνήματα...

έπειτα, κόβεις ένα γαρίφαλο,

στολίζεις το πέτο σου

και αποχωρείς χαμογελώντας

στη σκέψη πως εσύ έχεις ξεφύγει...

το βράδυ σου σε περιμένει!

καρδιά νεκρή...

Γεμίζω στιγμές,
το ημερολόγιο πένθους.
ημερομηνίες δεν θυμάμαι
και δεν έχουν σημασία.
η χάραξη του πόνου
δεν στέκεται πάνω σε ημερομηνίες,
αλλά μόνο σε στιγμές...
στιγμές που δεν έζησες εσύ...
αλλά ο άλλος σου εαυτός...
αυτός που δεν εννόησε
και έτσι δεν κατανόησε...
ο άλλος που δεν καθρεφτίζεται σε καθρέφτες ματαιοδοξίας,
ούτε μπογιατίζεται από χρώματα έξαψης...
ο άλλος που με πονά, που δεν είμαι εγώ,
για να μπορώ να αντιπαλέψω το σπαραγμό της λήθης!!!!

Σε όλες τις ρωγμές του σπιτιού
τρυπώνει το φως...
ξυπνώ χωρίς να κοιμάμαι...
πεθαίνω από σκέψεις,
για την παρακμή του έρωτα.
κι αυτή η πόρτα μου,
έχει μέρες να χτυπήσει...

Μέσα στον ευχαριστήριο ωκεανό σου,

κολυμπά το ψέμα μου.

ξέφυγα από την υποταγή,

ελευθερώθηκα...

ξεπέρασα τον Θεό σου

και την ποινή του έρωτα...

σαν φθινοπωρινή βροχή

περιμένω να κυλήσει το αίμα της

ανώφελης θυσίας σου...

Ψυχή αφύλακτη σε επιθέσεις βαρβαρότητας,
λαιμητόμος το όχι σου!
σκαλώνουν οι λέξεις στον ουρανίσκο μου
τώρα που φεύγεις...
κι αυτό το φεγγάρι...
ξεκάρφωτη τελεία σε σκονισμένο γαλάζιο...

Ευπειθώς Αναφέρω!

Μου Τελείωσε Το Αφιόνι Ανοχής!

μεθώ...
οραματίζομαι το αύριο,
σαν δίχτυ θαλασσινό,
χιλιομπλεγμένο...
άσπλαχνες πόρνες,
η μοίρα και η τύχη μου...

Σε μια σελίδα ραδιοφώνου,

ανάμεσα σε πνιγμένα φωνήεντα

 και σε σύμφωνα κραυγές,

πειραματίζεται η ζωή μου.

άμα μου πρότεινες το χάδι σου,

θα είχα ομορφύνει!!!

όμως τώρα...

γερνώ,

μέσα στην απέραντη νιότη μου!

Τα όνειρά μου βαρβαρότητες.

σκυλιά που αλυχτούν και σκορπίζουν τρόμο.

εραστές, λύκοι της πανσελήνου,

μου κατασπαράζουν τη σάρκα...

κι εγώ, κάθε βράδυ,

πλαγιάζω καρτερώντας....

Τ όνομά σου έχει ο πόνος!!!

σε φωνάζω τις νύχτες, που ριγώ από πόθο

και έρχεται εκείνος μαρτυρικός...

σε φωνάζω τις μέρες, που το χέρι μου απλώνω

και έρχεται εκείνος μαρτυρικός...

σε φωνάζω τώρα, που η ψυχή μου αργοσβήνει

και θα έρθει εκείνος, λυτρωτικός!!!

Το αδύναμο χέρι της βούλησης,
υψώνεται απειλητικό
πάνω απ΄ το μαγουλό μου.
δακρύζω αναίτια...
φορτωμένη τη λαβωμένη μονοτονία μου,
χαμηλώνω κορμί και βλέμμα καρτερικά...

Λαχανιασμένη περνώ απ΄ τη καρδιά σου.

 όταν λείπω από εκεί, υποφέρω..

όμως χρειάζομαι και άλλες συγκινήσεις,

άλλες αναφορές υπόστασης, για να μπορώ

όταν έρχομαι να σε αντέχω...

πάλι και πάλι και πάλι...

 

Συλλέγοντας αρετές,
συνάντησα τον εραστή.
πριν αλλάξει ο καιρός, πρόλαβα και άλλαξα εγώ...
σε μια χαραυγή μεσημβρινή
ροκάνισα τη σάρκα και βρήκα αίμα.
ξέχασα πως είχα να πεθάνω...
και έζησα
ακόμη κι όταν το λεωφορείο της ζωής ξεμάκρενε...
κι ας ήταν νύχτα απλωμένη...
κι ας θόλωνε τα τζάμια η βροχή...
μέσα μου, φεγγοβολούσε ο ήλιος!

Φυλακισμένη από το ίδιο μου το σώμα,

αγναντεύω στα στενά περιθώρια ουρανού,

το ξεκίνημα μιας ακόμη μέρας ερημικής.

πέρα από τη γλώσσα, δεν έχω άλλο τρόπο μέτρησης.

τρέμω μην κάνει λάθος και μου βγουν λίγες

η μου φανούν πολλές οι ώρες...

ακόμη και η ελπίδα μου, έχει το σχήμα του σταυρού!

Διαχειρίζομαι συναισθήματα και ατυχήματα.

πέφτει η βροχή μέσα μου...

μην στεγνώσω, Θεέ μου...

Όχι δεν είμαι αθώα!
σεργιάνισα παράνομα,
σε όνειρα εφιάλτες
ξεκρέμασμα από ναούς,
τάματα και ικεσίες.
προφύλαξα τα ψέμματα,
μην φτάσουν σε ορφάνιες,
και λήστεψα αισθήματα
 και ξένες περηφάνιες.
προσκύνησα αξιώματα,
 ραμμένα σε μανίκια
και πούλησα μισοτιμής,
 δώρα μοίρας κι αξίες.
πασπάλισα με ζάχαρη,
 πίκρες από γινάτια
και εκπόρνεψα τα δάκρυα,
 σε κόκκινα φανάρια.
πούλησα συναισθήματα,
 για δόξα που βρομούσε
και έκλεισα και στόματα,
 ανθρώπων που μιλούσαν
βούλιαξα σαπιοκάραβα,
 για το αλισβερίσι
και έχτισα στην κόλαση
 χωρίς ενδοιασμό.
μεγάλωσα το κεραυνό,
 που έκλεισα στη παλάμη
τον κρέμασα στο τοίχο,
έτοιμο πια σταυρό...
όχι δεν είμαι αθώα...

Σου το 'χα πει...
μην αγωνιάς για λάθη που θα γίνουν.
αν δεν σπάσει το γυαλί, δεν το λυπάσαι.
μην χαλάς το φως σου, να φωτίσεις το σκοτάδι.
η ελπίδα περνάει πάντα από το πόνο.
σου το 'χα πει...
η γέννηση είναι η αρχή του θανάτου!

Φοράω τ' αποφόρια σου

και φορτώνομαι τ' αποκάρδια σου.

γράφω τραγούδια,

σκοτώνω αγγελούδια.

με κοιτάς, με κλειστά μάτια...

ρίχνεις ταραχή στο ποτήρι μου

και μου λες, άσπρο πάτο!

Στην αποθήκη των ψυχών απόψε έψαξα.
φευγάτη εικόνα δραπετεύει απ' το παράθυρο.
μαχαιρωμένος εγωισμός, μεθάει με το θάνατο
και περιμένει...

Στην πείνα μου, ψωμί ζυμώνεις...

στη δίψα μου, κρασί κερνάς...

στη νύστα μου, σεντόνι υφαίνεις...

στην ανημπόρια μου όμως ...προσπερνάς!

Απογεύματα ερημιάς...
συλλέγω κομμάτια
βρόμικης συνείδησης.
γελώ και κλαίω
αντικρίζοντας το ερημωμένο μου σπίτι...
τραγούδια που ξορκίζουν μελαγχολία
παίζουν διαρκώς.
κλειστά παράθυρα φυλακίζουν ανταύγειες ηλιοβασιλέματος.
αραγμένη η καρδιά,
 σκουριάζει ανενόχλητη!

Με προσκαλείς...

πως να έρθω ειρηνικά

στο πεδίο της μάχης σου?

Έχω κρατήσει ένα βότσαλο καλοκαιριού,
να ακούω το τραγούδι σου τη νύχτα.
αποτύπωμα σε πέλμα που βυθίστηκε στην άμμο...
και εκείνη η υποψία αθωότητας,
σφηνωμένη για τα καλά στο μυαλό...

Ακάλεστος καλεσμένος ο έρωτας,

χαράματα τη πόρτα μου χτυπάει.

στον αγώνα για διεκδίκηση,

βγαίνει και πάλι νικητής!

Σε ημερολόγια ανάγκης, καταγράφω ημερομηνίες κενές.
λευκές σελίδες γεμάτες μόνο αριθμούς που πονάνε.
ανίατη ασθένεια του νου, με κατευθύνει.
αόρατος τιμωρός του εαυτού μου έγινα...
και όλα αυτά, 
για να σου αποδώσω το τίτλο του ισχυρότερου.

Στη θλιμμένη μου καρδιά,
μεθυστική απόγνωση,
περιπλανώμενο σημάδι,
μόνο δικό σου!
δεν υποχωρώ..
αναγνωρίζω τον ερωτά σου,
σαν τη πρώτη ηλιαχτίδα
που ξορκίζει το θάνατο.

Απροσδιόριστες ανάγκες...

φωνή... γραφή...

πρωθιέρια λαβωμένη

απ΄ το χάδι σου.

αντιστέκομαι στις σειρήνες,

μα μην αργείς...

Χαράζει μέσα μου...
στο χαμόγελο σου, αναζητώ ελπίδα.
απλώνεσαι με το λυκαυγές σου σκίρτημα
και σκορπίζεις στο σώμα μου αγριολούλουδα...
σκέπασε με μ΄ αυτά..
σεντόνι για την απουσία σου...

Κουβαλώ μαζί μου
τις εικόνες, από το λευκό σου βιβλίο.
περιμένω το ξέσπασμα του έρωτα,
αφέγγαρο βράδυ,
με εκκωφαντικούς ήχους.
και εσύ, ακούραστος γεωργός
θα καλλιεργείς μέσα μου το αύριο...

Αργές σταγόνες του έρωτα κυλούν,
μα δεν με φτάνουν.
σε ερωτεύομαι χωρίς δικαίωμα
με μια ελπίδα...
στη νυχτωδία σου αλυχτώ,
στης λαχτάρας σου την ορμή, υποκύπτω...

Αόρατη πληγή μου,

ματώνεις τις βραδιές

που γέρνω στο προσκέφαλο

της λήθης.

φύγαν οι αγαπημένοι μου

τόσο νωρίς...

χωρίς φιλί στο μέτωπο

με  μακρινό το δάκρυ.

ερήμωσαν τα πάντα μου

τα μέσα και τα έξω...

Στις εκδρομές του μυαλού μου
σε συναντώ.
ατέλειωτος περίπατος
σε ονειροδρόμια επιθυμίας.
μην κλείνεις τα μάτια σου...
θέλω να με κοιτάς  όταν δακρύζω...

Στην μνήμη μου έχτισα κάστρο.
θέλω να νιώσω την μαγεία του φθινοπώρου,
 χωρίς αναμνήσεις.
γυμνή από ελπίδες,
σκορπίζω το φως μου
στο θλιμμένο σου ορίζοντα.
παραλύει κάθε σου αμφισβήτηση...
και αφήνεσαι, ελεύθερος Θεός
στην  επικοινωνία με τον άγγελό σου.

Τα λόγια σου
σελίδες με ποιήματα
στο πάτωμα ριγμένα...
κλείνω παράθυρα,
ο βοριάς, μην τα σκορπίσει
 στο πέρασμά του.

Με παρατηρείς...
το φως του κόσμου στο βλέμμα σου.
συλλέκτης που μόλις ανακάλυψες την ηδονή σου...
απίστευτα σπάνιος, ηχείς...
σαν να χτυπούν,
χιλιάδες πολεμικά τύμπανα,
στα πρώτα χαρακώματα του έρωτα...