Κάθε πρωί ανοίγω τα παράθυρα,

αερίζω το σπίτι,

αλλά η θλίψη δεν φεύγει...

Όταν οι άνθρωποι δειλιάζουν...

αναλαμβάνει η μοίρα!

Γκαστρώθηκαν οι ώρες μου

και τώρα πως φοβάμαι

πως θα γεννήσουν πεθυμιές

που θα χω να λυπάμαι...

 Σε είχα πάντα μ ένα θαυμαστικό στην καρδιά μου

σε κλείδωνα μέσα στα εισαγωγικά της λατρείας

σε φρόντιζα με τα αποσιωπητικά της ψυχής

 σ αγαπούσα δίχως κόμμα, παύλες, αγκύλες και παρενθέσεις

και εσύ φρόντισες να μου μάθεις την τελεία!!!

 Μέσα στο μαίανδρο ονείρου τύλιξα το παραμύθι σου

και το άφησα στον αδηφάγο Μινώταυρο της λήθης...

 Κάθισε η σκόνη του χρόνου πάνω στα συναισθήματα

και όταν έκανε να σηκωθεί άφησε πίσω βαθιές ρωγμές...

 Μου προσφέρεις απλόχερα

έναν έρωτα παραθεριστή

για ιαματικά λουτρά αποποίησης ευθυνών...

 Βάφτισες την αγάπη ΄΄εναλλακτική΄΄

κρύβοντας μέσα εκεί τις ενοχές σου

και κοιμάσαι ήσυχος πια τα βράδια...

 Σφαλίζω τη καρδιά και κρατώ μόνο τα μάτια δέησης...

αυτά, που θα υψωθούν σε σένα,

 σ ένα απόδειπνο που θα νιώθω έτοιμη

να χαμηλώσω την προσδοκία, ότι όλα θ αλλάξουν...

 Σε βλέπω...

μ αυτή την ατέλειωτη ερωτική αγωνία στο πρόσωπό σου

να καρτερείς κοιτάζοντας σε λάθος δρόμο...

 Γέμισε ρωγμές η ελπίδα μου...

χάρισες το τίποτα σ ένα χαμομήλι που περίμενε τον ήλιο

κι ύστερα κρύφτηκες πίσω από φουστάνια και ηδονές.

κάποια μέρα, θα ξυπνήσεις τόσο γυμνός και απελπισμένος,

που ούτε το ύφασμα όλης της γης,

 δεν θα καλύψει τη γύμνια της ψυχής σου...

 Θα εγκαταλείψω κάθε προσπάθεια κάθε προσδοκία

και διάφανη θα διασχίσω του εγωισμού το πέρασμα...

 Ήρθες...όπως έρχεται ένας ωραίος θάνατος...

μόνο που εσύ, μου γέννησες καταστροφές...

 Φλεγόμενη γλώσσα που δεν φυλακίζει τη δύναμή της

θέλει να μιλήσει να ξεσπάσει, να βρίσει 

και να κάψει μια υπεροπτική συνείδηση

 που αντιμάχεται την αγάπη προσβάλλοντας την...

όμως σήμερα, μέρα γενναιοδωρίας του σύμπαντος για μένα,

 θα σωπάσω και με ευλάβεια θα συγχωρήσω τη σκέψη 

και θα τραβήξω διαγραφή σ ότι ονειρεύτηκα...

αύριο δεν θα υπάρχεις...

 Στο μέτρο των στίχων κρύβω την αδημονία μου...

έχω σφαλίσει την πόρτα της καρδιάς

και πορεύομαι με τη κρίση του ταραγμένου νου...

αφού δεν τολμάς να ζήσεις το όνειρο, τόλμα να πεθάνεις!

 Μπλέχτηκε πάλι η σκέψη σου

στου φεγγαριού το πυροφάνι

χωρίς σπορά, χωρίς ζωή,

 με ραγδαία επιδείνωση στο τίποτα...

Στα χειροποίητα ψέμματα σου

κυοφορώ το αύριο της σχέσης μας 

τρέφοντας έναν έρωτα απουσιολόγο!

 Στο αρχικό σου ερέθισμα,

σταλάζω την υπομονή μου,

σαν τον ίδρωτα μετά από ερωτική εξάντληση!

 Σου αφαίρεσα το χρώμα, τον ήχο, τα χέρια και τα πόδια...

Άφησα μόνο τη σκέψη να παιδεύεσαι...

 Στις διαδρομές του επικινδύνου μυαλού σου 

χαράσσω χάρτες συγχώρεσης και επιθυμίας...

Οξειδωμένη συνήθεια, απαραίτητη ανάσα, για τη συνέχιση του ονείρου...

κι αν δεν θέλεις, εγώ κρατώ τις στιγμές,

τα σύμφωνα της αγάπης και τα φωνήεντα του έρωτα

 και συνεχίζω...