Κάθε πρωί ανοίγω τα παράθυρα,
αερίζω το σπίτι,
αλλά η θλίψη δεν φεύγει...
Σκέψεις και μόνο σκέψεις...από το μέσα μου για το έξω του καθενός που ρίχνει την ματιά του εδώ...
Φλεγόμενη γλώσσα που δεν φυλακίζει τη δύναμή της
θέλει να μιλήσει να ξεσπάσει, να βρίσει
και να κάψει μια υπεροπτική συνείδηση
που αντιμάχεται την αγάπη προσβάλλοντας την...
όμως σήμερα, μέρα γενναιοδωρίας του σύμπαντος για μένα,
θα σωπάσω και με ευλάβεια θα συγχωρήσω τη σκέψη
και θα τραβήξω διαγραφή σ ότι ονειρεύτηκα...
αύριο δεν θα υπάρχεις...